وب سایت رسمی
دکتر غلامرضا احتجاب
دانش آموختۀ رشتۀ رادیوتراپی انکولوژی
 

آدرس مطب: تهران - خیابان فاطمی غربی - بعد از چهار راه کارگر - نبش سیندخت شمالی - پلاک 13 - طبقه 3 - واحد 7
ملاقات: روزهای شنبه، دوشنبه و چهار شنبه از ساعت 16 الی 20 با تعیین وقت قبلی
تلفن: 66569587-21-98+

 

درمان سرطان متاستاتیک کولورکتال

آخرین بروز رسانی در تاریخ : 92/02/14
 
 مقدمه :

  علیرغم تشخیص و درمان زودرس ، گاهی، سرطان هایی که کولون و رکتوم را درگیر می کنند( سرطان کولورکتال) حتی اگر تمام سرطان هنگام جراحی و درمان اولیه برداشته شده باشد، بعدها دوباره ظاهر می شوند؛ به این ظهور مجددِ سرطان کولورکتال، عود سرطان می گویند.
  عود سرطانِ کولورکتال به صورت موضعی (درمحدودۀ رودۀ بزرگ یا بافت های اطراف) یا در ناحیه ای دورتر عود می کند. وقتی عود تومور در محلی دورتر از کولون یا رکتوم باشد، متاستاز نام دارد.
  برای اکثر بیمارانی که دچار متاستاز سرطان کولورکتال هستند، کمتر احتمال علاج بیماری است؛ هر چند بیمارانی که درگیری محدود متاستاتیک دارند (کبد یا ریه) را می توان با جراحی معالجه کرد. برای بیمارانی که به هر دلیلی نمی شود آنها را جراحی کرد، شیمی درمانی گزینۀ مناسبی است؛ شیمی درمانی، سرطان متاستاتیک کولورکتال را معالجه نمی کند، بلکه علائم آن را کم می کند و طول عمر فرد را زیاد می کند.
 
 
درمانِ سرطان متاستاتیک  که قابل برداشتن و جراحی هستند :

  گاهی جراحی به عنوان یک گزینه برای کسانی که سرطان کولورکتال در آنها به مکان محدودی مثلاً فقط کبد تهاجم پیدا کرده است، مطرح می باشد. بیشتر از 30% از افرادی که کاملاً ناحیۀ متاستاتیکِ کبدشان برداشته شده است، معالجه می شوند. باید توجه داشت که در صورتی می توان جراحی را به عنوان گزینۀ درمانی داشت که هیچ علامتی مبنی بر وجودِ سرطان خارج از کبد دیده نشود.
  بین این که کدام متاستازهای کبدی را قابل برداشت در نظرمی گیرند و کدام را غیر قابل برداشت، اختلاف نظر وجود دارد. بهتر است اگر امکان دارد، بیمار با جراح متخصص کبد یا جراح انکولوژیست (جراح با تخصص درمان سرطان) در مورد برنامۀ درمان صحبت کند.
  گاهی حتی اگر ناحیۀ متاستاتیک محدود به کبد باشد، ممکن است توصیه شود بیمار قبل از جراحی اول شیمی درمانی انجام دهد. این کار باعث می شود تا اگر در انجام جراحیِ بیماری، به خاطر اندازۀ بزرگ و محل تومور شک وجود داشت، بتوان بعد از کوچک شدن اندازه تومور متاستاتیک، آن را با موفقیت جراحی کرد.
  معمولاً بعد از برداشت موفقیت آمیز تومور متاستاتیک کبد، توصیه می شود بیمار، شیمی درمانی تکمیلی انجام دهد.
  در بعضی از مراکز درمانی مستقیماً خود کبد را تحت شیمی درمانی قرار می دهند (روشی که به آن شیمی درمانیِ درون شریانی کبدی گفته می شود)، این درمان ممکن است با یا بدون شیمی درمانی کل بدن (شیمی درمانی درون وریدی) باشد. هر چند مشخص نیست که کدام روش (درون وریدی یا درون کبدی) بهتر است، اما استفاده از شیمی درمانی درون وریدی شایع تر است.

  شیمی درمانی برای سرطان غیر قابل جراحی و برداشتِ کولورکتال :

همان طور که گفته شد، جراحی تنها راه معالجۀ سرطان های متاستاتیک کولورکتال است. در بیشتر موارد، جراحی امکان پذیر نیست و به همین دلیل به منظور کاهش اندازۀ تومور و افزایش طول عممر توصیه به انجام شیمی درمانی می شود. هر چند شیمی درمان بقا را به طور چشمگیری افزایش می دهد، اما نمی توان با آن سرطان متاستاتیک کولورکتال را درمان کرد.

  مفهوم زنجیرۀ مراقبت ها (Continuum of care concept) :

در بیشتر سرطان های علاج ناپذیر (غیر از سرطان متاستاتیک کولورکتال)، یک دارو یا رژیم شیمی درمانی خاص تا زمانی که سرطان دیگر به آن دارو پاسخ ندهد، پیوسته داده می شود، بعد از آن درمان با دارویی دیگر ادامه می یابد (مرحله یا خط دوم درمان)
در متاستاز های سرطان کولورکتال وضعیت فرق دارد، چون داروهای زیادی هستند که می توان ترکیب های مختلفی را با آنها درست کرد. هم چنین عوارض جانبی درمان را می توان با کاهش اندازه و دز بعضی از داروها کم کرد. به این ترتیب معمولاً به جای آن که از رژیم مرحلۀ اول درمان تا زمانی که تومور بزرگ می شود استفاده شود، برنامه و شیوۀ درمان را مخصوص و مختص هر بیمار می چینند.
·  داروهای شیمی درمانی خاصی به بیمار داده شود، سپس قطع شود و بعد از مدتی دوباره از سر گرفته شود، گاهی این داروها با سایر داروهای شیمی درمانی ترکیب می شوند.
·  فواصل درمان های تهاجمی شیمی درمانی را می توان با تناوب های "شیمی درمانی نگه دارنده" ((Maintenance Chemotherapy بیشتر کرد، در نتیجه بیمار بیشترین کیفیت زندگی را خواهد داشت در حالی که عوارض کاهش یافته است.
  به این شیوه درمان سرطان متاستاتیک کولورکتال، مراقبت های زنجیره ای می گویند. 

  شیمی درمانی های مرسوم :

  داروهایی که معمولاً در متاستازهای سرطان کولورکتال استفاده می شوند عبارتند از :
·  5 – فلوئوروراسیل (5-fluorouracil / 5FU) که معمولاً با داروی دیگری به نام لوکووورین  (Leukovorin)  به صورت وریدی داده می شود
·  داروهای خوراکی مشابه 5FU مانند کیپسیتابین (Capecitabine/Xeloda®)
·  اگزالیپاتین (Oxaliplatin/ Eloxatin®) که درون وریدی داده می شود.
·  ایرینوتکان(Irinotecan/Camptosor®) به صورت درون وریدی
این داروها با تداخل در توانایی رشد سلول هایی که رشد بالایی دارند مانع از تقسیم و تولید آن ها می شود.چون بیشتر سلولهای یک فرد بالغ در حال رشد نیستند، به همین دلیل شیمی درمانی کمتر روی آن ها تأثیر می گذارد، البته استثنائاتی هم وجود دارد مانند مغز استخوان (جایی که سلول های خون تولید می شوند)، مو ها و دستگاه گوارش.
تأثیر دارو های شیمی درمانی روی این بافت ها و سایر بافت های سالم باعث عوارض ناشی از درمان می شود.

درمان هدفمند(Targeted therapy):

سه داروی دیگر که برای مقابله با سرطان متاستاتیک کولورکتال استفاده می شود مکانیسم و روش متفاوتی دارند به این دارو ها "عوامل هدفمند درمان " گفته می شود و چون آنتی بادی (نو عی پروتئین) هستند از فعالیت یک پروتئین خاص که برای رشد و بقای تومور مهم است، جلوگیری می کند.
چون داروهای هدفمند، مستقیماً در فعالیت سلول هایی که رشد سریعی دارند دخالت نمی کنند، به همین دلیل، عوارض شیمی درمانی های مرسوم ندارند. هرچند که داروهای هدفمند عوارض دیگری دارند که به آنها پرداخته خواهد شد.
داروهای هدفمند که امروزه قابل استفاده هستند عبارتند از :
-  بواسیزوماب (Bevacizumab/ Avastin®) : بواسیزوماب به پروتئینی به نام فاکتور رشد اندوتلیال عروقی (Vascular Endothelial Growth Factor /VEGF) متصل می شود. VEGF در ایجاد عروق خونی در تومورِ در حال رشد و گسترش دخالت می کند، خون در رشد و گسترش تومور نقش حیاتی بر عهده دارد. بواسیزوماب، تأثیر ضد تومورال سایر داروهای شیمی درمانی را بهبود می بخشد. اگر بواسیزوماب به تنهایی داده شود مؤثر نیست، به همین دلیل معمولاً به صورت ترکیبی به همراه داروهایی مانند اُگزالی پلاتین  (Oxaliplatin) و ایرینوتکان (Irinotecan) داده می شود.
-  ستوگزیماب (Cetuximab/ Erbitux ®) : ستوگزیماب پروتئین های دیگری به نام گیرنده های فاکتور رشد اپیدرم (Epidermal Growth Factor Receptor /EGFR) را که معمولاً در 80% از سرطان های کولورکتال وجود دارد را هدف قرار می دهد. حتی اگر EGFR در یک تومور وجود نداشته باشد، باز هم اربیتوکس تأثیر گذار است.
ولی ستوگزیماب برای همۀ بیماران مفید نیست، عملکرد این دارو به وجود یا عدم وجود جهش در ژنی به نام k-ras بستگی دارد:
o  اگر تومور دارای ژن جهش یافتۀ k-ras باشد، ستوگزیماب اثر نمی کند.
o  اگر تومور بدون ژن جهش یافتۀ k-ras باشد، ستوگزیماب تأثیر گذار است.
  بر خلاف بواسیزوماب، ستوگزیماب هم هنگامی که تنها داده شود و هم زمانی که همراه با سایر داروها مثل ایرینوتکان داده شود، تأثیرگذار است.
-  پنیتوموماب (Panitumumab/Vectibix®) : پنیتوموماب مانند ستوگزیماب، EGFR را مورد هدف قرار می دهد. در امریکا از پنیتوموماب برای درمان سرطان متاستاتیک کولورکتال زمانی استفاده می شود که به سایر داروها جواب نداده باشند. مانند ستوگزیماب زمانی مؤثر است که تغییری در ژن k-ras تومور وجود نداشته باشد.
 
نظارت بر بیمار هنگام درمان :

پاسخ بیمار به شیمی درمانی با تصویربرداری های منظم (مثل سی تی اسکن) به فواصل 8-6 ماه در حین درمان بررسی می شود. هم چنین، در طول درمان هر 3-1 ماه میزان نشانگر های تومور در خون به نام آنتی ژن کارسینوامبریونیک (Carcinoembryonic antigen/CEA) اندازه گیری می شود. معمولاً در افرادی که مبتلا به سرطان کولورکتال پیشرفته هستند، میزان CEA بالاست، ادامۀ افزایش میزان CEA خون نشان از پیشرفت بیماری دارد و برنامۀ درمان باید تغییر کند. هر چند فقط افزایش CEA دلیل کافی برای تغییر بی درنگ درمان نیست. پیشرفت بیماری را باید با تست های تصویربرداری(مثل سی تی اسکن) یا نمونه برداری تأیید و ثابت کرد.
 
مرحلۀ اول شیمی درمانی برای سرطان متاستاتیک کولورکتال :

داروهای معمول شیمی درمانی و داروهای هدفمند معمولاً به صورت ترکیبی، برای بیمارانی که تازه با تشخیص بیماری مراجعه کرده اند و قبلاً برای سرطان متاستاتیک کولورکتال درمان نشده اند، استفاده می شود. ترکیب های مختلفی برای این متاستازهای سرطان کولورکتال وجود دارد و می توانند به عنوان خط اول درمان توصیه و تجویز شوند؛ در ادامه این ترکیب ها مورد بحث قرار می گیرند.

  فولفاکس(FOLFOX) ، فولفیری(FOLFIRI) و زلوکس(XELOX) :
می توان از ترکیب های مختلف داروهای شیمی درمانی برای درمان اولیه سرطان متاستاتیک کولورکتال استفاده کرد. هرکدام از این رژیم ها و ترکیب شامل 2 یا 3 دارو می شوند که به صورت خاصی با یکدیگر ترکیب می شوند:
·  اُگزالی پلاتین به همراه 5-FU و لوکووورین (FOLFOX- فولفاکس)
·  ایرینوتکان (Irinotecan) به همراه 5-FU و لوکووورین (FOLFIRI- فولفیری)
·  اُگزالی پلاتین به همراه کیپسیتابین (XELOX/CAPOX-زلوکس یا کاپوکس)
در رژیم فولفاکس یا فولفیری، در روز اول درمان، اُگزالی پلاتین یا ایرینوتکان به یکباره به صورت وریدی داده می شود. لوکووورین و 5-FU در دو روز متوال(روز اول و دوم) داده می شوند. در هر دو رژیم باید ورید مرکزی بیمار با سوند دسترسی داشت (به این سوند، پورت می گویند) که توسط جراحی داخل یکی از عروقِ بزرگِ قفسۀ سینه قرار می گیرد. همچنین به یک پمپ قابل حمل شیمی درمانی نیاز است. این پمپ کوچک است و داخل ساکی که دور کمر بسته می شود قرار می گیرد.
  هر دو رژیم فولفیری و فولفاکس، وقتی در خط اول درمان استقاده می شوند، نتایج یکسانی دارند، انتخاب یکی از آنها به عوارضی که پیش بینی می شود بستگی دارد. در آمریکا معمولاً بیماران، در خط اول درمان،  رژیم فولفاکس دریافت می کنند و از رژیم فولفیری به عنوان خط دوم درمان استفاده می شود. ولی اگر بیماری دچار عوارضی (مانند نوروپاتی : سوزش و درد در دست ها و پاها) شد، ممکن است در خط اول درمان تحت درمان با رژیم فولفیری قرار بگیرد.
  در رژیم زلوکس (XELOX) ، داروی کیپسیتابین (Capecitabine/ Xeloda®) به صورت خوراکی همراه با اُگزالی پلاتین درون وریدی به بیمار داده می شود؛ این رژیم برای بیماران راحت تر است چون به پمپ پخش شیمی درمانی احتیاجی ندارد. معمولاً اُگزالی پلاتین درون ورید مرکزی (در قفسه سینه) تزریق می شود، چون اگر درون ورید دست تزریق شود باعث درد زیادی می شود.
  برای خط اول درمان، زلوکس به اندازۀ فولفاکس مؤثر است ولی معمولاً باعث عوارضی مثل اسهال، قرمزی، التهاب و پوست اندازی پوست کف دست ها و پاها می شود.
 
مرحلۀ اول درمان چقدر طول می کشد ؟ 

در مورد مدت مناسب مرحلۀ اول درمان با رژیم زلوکس یا فولفاکس اختلاف نظر وجود دارد.
·  اگر بیمار به درمان پاسخ داده است و عوارض جدی ندارد، درمان تا زمانی که تومور شروع به رشد و پیشرفت کند، ادامه می یابد.
·  یک شیوۀ قابل قبول دیگر استفاده از زلوکس یا فولفاکس به مدت 4-3 ماه است و بعد از آن درمان به نوع "شیمی درمانی نگه دارنده" (Maintenance Chemotherapy) تغییر داده شود که در آن از 5-FU به همراه لوکووورین یا کیپسیتابین برای درمان استفاده می شود. درمان با اُگزالی پلاتین زمانی دوباره شروع می شود که بیماری پیشرفت کند. این رژیم بروز نوروپاتیِ ناشی از اُگزالی پلاتین را به تاخیر می اندازد. (نوروپاتی : آسیب عصبی)
·  اگر بیماری هنگام درمان با فولفاکس یا زلوکس دچار علائم شدید نوروپاتی شود، ممکن است استفاده از اُگزالی پلاتین حداقل به صورت موقت، متوقف شود تا علائم نوروپاتی بهبود یابد. در طول این مدت شیمی درمانی نگه دارنده با داروهای 5-FU و لوکووورین یا کیپسیتابین جایگزین آن می شود؛ یا رژیم شیمی درمانی متفاوتی (مانند فولفیری) در نظر گرفته می شود.
مدت مناسب درمان با رژیم فولفیری مشخص نیست. معمولاً تغییر این رژیم به خاطر پیشرفت بیماری است نه عوارض جانبی.
 
آیا می توان در شیمی درمانی وقفه انداخت؟

همان طورکه گفته شد  بعد از 4-3 ماه استفاده از رژیم فولفاکس یا زلوکس، اگر سرطان به درمان پاسخ داده باشد، علامتی به خاطر سرطان وجود نداشته باشد و رشد تومور با عملکرد ارگان تداخلی نداشته باشد( مثلاً باعث نارسایی کبد یا انسداد روده شود) می توان اُگزالی پلاتین را قطع کرد.
  هر چند قطع و وقفۀ کامل در درمان توصیه نمی شود، چون ممکن است طول عمر کاهش یابد. در بیشتر موارد توصیه می شود حداقل درمان با 5-FU و لوکووورین ادامه یابد.
اگر شیمی درمانی به خاطر عوارض درمان یا به درخواست بیمار کاملاً متوقف شود، توصیه می شود که بیمار تحت مراقبت قرار بگیرد. معمولاً به این منظور هر دو ماه یکبار سی تی اسکن انجام می شود. اگر سرطان کولورکتال دوباره شروع به رشد کند و پیشرفت کند.
  اطلاعات کمتری در مورد قطع درمان با رژیم فولفیری است. نظریه ای وجود دارد که می گوید شیمی درمانی به صورت متناوب و نه پیوسته، بر طول عمر تأثیر منفی نمی گذارد.
 
بواسیزوماب (Bevacizumab) :اضافه کردن بواسیزوماب به فولفاکس، فولفیری یا زلوکس، پاسخ تومور به درمان و بقای فرد را به طور چشمگیری نسبت به درمان بدون بواسیزوماب افزایش می دهد.
در بیشتر موارد، بواسیزوماب به عنوان جزئی از مرحلۀ اول درمانِ سرطان متاستاتیک کولورکتال در کنارِ فولفیری، فولفاکس یا زلوکس توصیه می شود. هر چند، باید فواید اضافه کردن بواسیزوماب به این رژیم ها را در مقابل عوارض احتمالی استفاده از آن (مثل خونریزی یا لخته شدن خون) سنجیده شود.

 
بیمارانی که نمی توانند رژیم های فولفیری، فولفاکس و زلوکس را تحمل کنند :

اگر بیماری نمی تواند درمان های تهاجمی شیمی درمانی مانند فولفیری، فولفاکس یا زلوکس را به خاطر  شرایط سنی یا بدنی یا سایر مشکلات تحمل کنند، دو گزینۀ درمان دارد:
·  5-FU به همراه لوکووورین به صورت وریدی با یا بدون بواسیزوماب، جایگزین مناسب و کم ضررتری است. یکی از رایج  ترین برنامه هایی که برای این رژیم انجام می شود، تزریق وریدیِ  5-FU و لوکووورین به مدت شش هفته، هفته ای یکبار است، بعد از آن دو هفته فاصله است و سپس دوباره درمان شروع می شود.
·  جایگزین دیگر، استفاده از کیپسیتابین است؛ که به مدت دو هفته روزی دوبار به صورت قرص خوراکی مصرف می شود، بعد از آن به مدت 7 روز فاصله است و سپس دوباره شروع می شود. کیپسیتابین به اندازۀ 5-FU و لوکووورین مؤثر است.
شاید این رژیم ها کم اثرتر از فولفاکس یا فولفیری باشند ولی عوارض کمتری دارند و به پورت برای دسترسی به وورید مرکزی یا پمپ شیمی درمانی احتیج ندارند.
 
 
مرحلۀ دومِ درمان در سرطان متاستاتیک کولورکتال :

ترکیب رژیم ها : اگر با وجود شیمی درمانی باز هم سرطان به رشد خود ادامه دهد یا بعد از پاسخ به مرحلۀ اولیه درمان دوباره شروع به رشد کرد، از ترکیب دیگری از داروهای شیمی درمانی استفاده می شود و تا زمانی ادامه می یابد که بیمار بتواند آن را تحمل کند.
مهم است که بیمار هنگام درمان تمام داروهایی که قابل استفاده است را دریافت کند، چون احتمالاً طول عمر فرد به خاطر این مرحله افزایش می یابد.
انتخاب داروهای مرحلۀ دوم به درمانی که بیمار قبلاً گرفته است بستگی دارد:
·  اگر در مرحلۀ اول درمان رژیم فولفاکس یا زلوکس با یا بدون بواسیزوماب برای بیمار تجویز شده باشد،  رژیم بیمار در در مرحلۀ دوم درمان به فولفیری یا فقط استفاده از ایرینوتکان تغییر می کند. اگر ژنِ k-ras در تومور جهش نیافته باشد (تغییر نکرده باشد) می توان به ایرینوتکان، داروی ستوگزیماب (Cetuximab) هم اضافه کرد یا فقط از داروی ستوگزیماب استفاده کرد.
·  اگر در مرحلۀ اول از رژیم فولفیری(با یا بدون بواسیزوماب) استفاده شده است، می توان برای مرحلۀ دومِ درمان به آن ستوگزیماب اضافه کرد (اگر جهشی در ژن k-ras ایجاد نشده باشد) ، یا درمان بیمار به رژیمی بر پایه داروی اگزالی پلاتین (فولفاکس یا زلوکس) تغییر کند.
معمولاً اگر بواسیزوماب در مرحلۀ اول درمان استفاده شده باشد، دیگر در مرحلۀ دوم تجویز نمی شود.
پنیتوموماب (Panitumumab) : در ایالات متحده،اگر سایر درمان ها شکست خورده باشند و تومور دارای ژنِ جهش نیافتۀ k-ras باشد، پنیتوموماب به عنوان آخرین چاره در سرطان متاستاتیک کولورکتال شناخته می شود. هر چند مشخص نیست که آیا این دارو بعد از شکست داروی ستوگزیماب قابل استفاده است یا خیر. گروهی از پزشکان گمان می کنند این دارو با ستوگزیماب قابل تعویض است.

 
عوارض شیمی درمانی در سرطان کولورکتال :

  عوارض درمان، به نوع، ترکیب و برنامه ای که داروی شیمی درمانی به بیمار داده شده است بستگی دارد. مهم است که بیمار در مورد عوارض و فواید هر دارو، اطلاعات لازم را از تیم درمانی بگیرد.
-  5-FU و لوکووورین (Leucovorin): شایع ترین عوارض، اسهال، موکوزیت (درد  و التهاب در ناحیۀ دهان) و کاهش موقتی سلول های خون می باشد. در کل اسهال و موکوزیت بیشتر زمانی اتفاق می افتد که 5-FU و لوکووورین به مدت 5 روز پشت سر هم داده شود (خصوصاً در افراد مسن). به همین دلیل بیشتر انکولوژیست ها ترجیح می دهند این  رژیم هفته ای یکبار به بیمار داده شود تا این که در 5 روز متوالی داده شود. ریزش مو در ترکیب 5-FU و لوکووورین کمتر اتفاق می افتد تا ترکیب ایرینوتکان یا اگزالی پلاتین با 5-FU و لوکووورین.
-  ایرینوتکان (Irinotecan) : وقتی از ایرینوتکان به تنهایی استفاده شود، نسبت به 5-FU باعث اسهال، کاهش سلول های خون، خستگی و ریزش موی بیشتر و شدیدتری می شود. وقتی ایرینوتکان با 5-FU و لوکووورین ترکیب شود )فولفیری- (FOLFIRIشایع ترین عارضه اش اسهال است. اگر بیماری دچار اسهال شدید شد باید آن را با تیم درمانی خود در میان بگذارد.
-  اگزالی پلاتین (Oxaliplatin) : این دارو می تواند باعث سستی و مورمور شدن دست ها و پاها شوند، هر چه درمان طولانی تر شود، احتمال وقوع آن بیشتر است. هم چنین این دارو می تواند باعث حساسیت غیر طبیعی به دمای پایین و هوای سرد شود. ممکن است بیمار هنگام استنشاق هوای سرد یا نوشیدن مایعی سرد، دچار اسپاسم (انقباض عضلانی ) دردناکی در گلو شود. بیمار باید در طول مدتی که از داروی اگزالی پلاتین اسفاده می کند، از نوشیدن مایعات سرد، استتنشاق و قرار گرفتن دست ها و پاها در هوای سرد جلوگیری کند.
بواسیزوماب (Bevacizumab): به ندرت ممکن است بواسیزوماب باعث واکنش های آلرژیک شود؛ در صورت شدید بودنِ واکنش، دارو باید متوقف شود.  گاهی بواسیزوماب باعث اختلال در روند بهبودی زخم ها و جراحات می شود، به همین دلیل ترجیحاً نباید تا 4 هفته قبل یا بعد از مصرف آن عمل جراحی انجام شود، تا از بروز این عارضۀ احتمالی جلوگیری شود.
 گاهی بواسیزوماب باعث خونریزی دستگاه گوارش یا به ندرت باعث پارگی و سوراخ شدگی در روده شود، هم چنین این دارو ممکن است باعث افزایش خون یا افزایش پروتئین در ادرار شود.
بررسی های دقیق ومنظم برای کشف و درمان سریع این مشکلات لازم است.
در کسانی که بواسیزوماب و 5-FU را با هم مصرف می کنند خطر ایجاد لخته های خون وجود دارد. حدود 5% از بیماران هنگام درمان دچار مشکلات زیاد و شدیدی مانند سکته مغزی و حمله قلبی می شوند. خطر بروز این مشکلات در افرادی که دچار مشکلات قلبی بوده اند یا افراد بالای 65 سال بیشتر است. به همین دلیل بواسیزوماب برای افراد بالای 65 سال با سابقۀ سکته مغزی ، حمله های ایسکمیک گذرا (TIA) یا کسانی که 12-6 ماه گذشته حملۀ قلبی داشته اند، تجویز نمی شود.
کِیپسیتابین Capecitabine :
شایع ترین عارضۀ کیپسیتابین، سندرم دست وپا است، وضعیتی که در آن پوست کف دست ها و پاها سرخ، ملتهب و دردناک و کنده می شود. 5-FU خوراکی مانند کیپسیتابین دارای همان عوارض 5-FU تزریقی است هر چند کمتر باعث اسهال و موکوزیت (التهاب و دردناکی دهان) می شود. عوارض کیپسیتابین وقتی که بعد از رژیمی که دارای 5-FU و لوکووورین (Leucovorin) است استفاده شود، شدید تر است.
سِتوگزیماب (Cetuximab) :
سِتوگزیماب بیشتر از بِواسیزوماب می تواند باعث واکنش های آلرژیک شود؛ اگر واکنش شدید باشد باید درمان با ستوگزیماب قطع شود. بیماران هنگام و بعد از درمان برای واکنش های آلرژیک به خوبی تحت نظر قرار می گیرند.
 سایر عوارض شامل جراحات پوستی مشابه آکنه، اسهال و کاهش منیزیم خون است. کاهش سطح منیزیم خون می تواند باعث ضعف، ضربان غیر عادی قلب و کاهش سطح سایر ترکیبات خون مثل پتاسیم و کلسیم شود.
پنیتوموماب (Panitumumab):
پنیتوموماب هم می تواند باعث واکنش های آلرژیک شود و در صورت شدید بودن واکنش درمان باید قطع شود؛ احتمال بروز واکنش های آلرژیک در پنیتوموماب کمتر از سِتوگزیماب و بِواسیزوماب است.
سایر عوارض مشابه عوارض ستوگزیماب است مثل جراحات پوستی شبیه به آکنه، اسهال یا کاهش سطح منیزیم خون که ممکت است شدید تر از ستوگزیماب باشد.

 
 
 
 
 

 

آخرین مقالات و مطالب
🔶محققان با بررسی فواید احتمالی زردچوبه، به حقایق جالبی دست یافتند. مصرف تنها یک قاشق چای خوری زردچوبه در غذا می تواند باعث تغییر بزرگی بر روی ژن هایی که با بروز سرطان، آلرژی و حتی افسردگی شود. اما جالب تر از آن این است که مصرف قرص یا...
ادامه مطلب...
در مجمع سالانه انجمن مطالعات سرطان امریکا که در فیلادلفیا برگزار شد، شواهدی ارائه شد که نشان می داداستفاده بیش از اندازه از مکمل های غذایی به خصوص مکمل های بتاکاروتن ، فولیک اسید و ویتامین E می تواند خطر ابتلا به سرطان را افزایش دهد. استفاده بیش از حد از...
ادامه مطلب...

محل تبلیغات
اینجا محل تبلیغات داخلی و یا خارجی شرکت می باشد.
 


دکتر غلامرضا احتجاب دانش آموختۀ رشتۀ رادیوتراپی انکولوژی از دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی و دارای دانشنامۀ تخصصی در این رشته می باشند.
ایشان از سال 1382 مشغول تحقیق و پژوهش در این رشته بوده و دارای مقالات تخصصی در زمینۀ نوروتوکسیسیته داروهای شیمی درمانی، اثر Her2 status در متاستاز های مغزی سرطان پستان و مقالات دیگر در زمینۀ داروی Herceptin و بیماری لنفوم می باشد. ایشان در حال حاضر در زمینۀ شیمی درمانی و پرتودرمانی سرطان های توپر همچون سرطان های پستان، دستگاه گوارش، پروستات و مثانه و ریه مشغول فعالیت هستند.

نشانی مطب: تهران - خیابان فاطمی غربی - بعد از چهار راه کارگر - نبش سیندخت شمالی - پلاک 13 - طبقه 3 - واحد 7
تلفن تماس: 8-66569587-021


Telegram Channel: @drehtejab

نشانی مرکز رادیوتراپی گاندی: خیابان گاندی جنوبی، روبروی آنتن سیمای پنج، نبش کوچه ترابنده، پلاک 130 ، طبقه 3 زیرزمین. بخش رادیوتراپی
تلفن: 88193795-021 ، 88207807-021
نمایش سایت در زبان های دیگر: العربية